O Eliseo é un tipo de embarcación coñecida como galeón das rías que foi construído no ano 1908 e botado inicialmente co nome de Pepita. Na actualidade conta polo tanto con 112 anos de idade, sendo probablemente o barco en activo máis antigo en Galicia e un dos de máis antigüidade de España.

Contruído nos Estaleiros Abeijón do Freixo con motivo do IX Encontro de Embarcacións Taradicionais celebrado en Muros en 2009. Desde aquela participou en multitude de actividades, entre as que destacan varios Encontros ou algunhas expedicións como a de Brest 2012, Pasia 2018, Escocia ou outras.

Barco de 1934 cedido polo seu propietario á asociación, e que foi reconstruído en 2010 nunha escola-obradoiro de restauración organizado polo Concello de Muros. Desde aquela o barco participou en multitude de actividades, entre as que caben destacar varios Encontros ou unha expedición a Esposende.

Feita no Cabodeiro, na carpinteria de ribeira de Ramon Pazos, “os Mochitos”. Participa nas regatas que todolos anos se desenvolven e ten a honra dun 1ro posto na senlleira, desexada e fermosa Regata da Parrocheira, sendo a primeira dorna en ganala, rematando coa “tirania” dos botes de Ribadeo.

A “Nova Marina” é unha lancha xeiteira construída pola Escola de Carpintería de Ribeira Aixola de Marín en 1993 a partir do pecio recuperado en Caldebarcos da “Marina”. Este pecio pódese ver hoxe en día no Museo Massó de Bueu. Ata 1993 a tipoloxía de lancha xeiteira estaba extinta, cando foi durante séculos a embarcación de pesca máis presente no litoral galego dende a costa coruñesa ata a desembocadura do Miño. Vén o nome da tipoloxía polo súa adicación á pesca da sardiña coa arte do xeito. Actualmente a “Nova Marina”, propiedade da Xunta de Galicia está salvagardada pola Escola de Navegación Tradicional da ACD Dorna de A Illa de Arousa. Podemos considerar á “Nova Marina” o xerme de todo o movemento galego a prol da cultura marítima e fluvial, así como o xerme da creación de CULTURMAR

O “Rei do Mar” é un galeón de ría de 1958, que ao igual que o seu xemelgo “Maravilla” acometeu durante a súa vida laboral como embarcación de cabotaxe funcións de transporte entre as dúas marxes da Ría de Arousa. Desta forma comunicou as localidades de Vilanova e A Illa con Rianxo, A Pobra do Caramiñal e Ribeira. Posteriormente, pasou a mans dun comprador de peixe e marisco que mercaba o producto no mesmo mar e despois vendía ás fábricas. Os seus últimos anos de actividade profesional pasounos como barco de batea na mesma Ría de Arousa ata finais dos anos dous mil. Adquirido pola ACD Dorna para a súa reconstrucción como barco escola da Escola de Navegación Tradicional Dorna, navega a vela co colectivo dende 2012, gracias ao esforzo de tódalas persoas socias que financiaron o proxecto coa súa cota mensual e que lle adicaron moitas horas de traballo

O Cassandra, foi deseñado por David Hillyard e construído nos Estaleiros Hillyard de Littlehampton (UK) en 1963. Botado co nome de Zincala hai 54 anos, ten unha eslora de 11 metros e unha manga de 3 m A embarcación foi construída en caoba do Senegal con cuadernas de ballesta e remachado en cobre. O pau e a botavara son de piñeiro de Oregón e mantén ata a actualidade case todos os elementos orixinais Durante o temporal Hortensia que azoutou Galicia en outubro de 1984, a embarcación, chega de arribada ás Rias Baixas cando ía camiño do Caribe, permanecendo semiabandonado durante 6 longos anos. Adquirido polos seus actuais propietarios, os irmáns Javier e Fernando Pazó en 1990, rehabilítano para a navegación de cruceiro.

Todo parece indicar que a gamela de Cabo de Cruz aparece na última década do 1800, como consecuencia dunhas condicións de vida que impoñían unha serie de limitacións para acceder a embarcacións máis complexas, e polo tanto, máis custosas, como a dorna, pero necesitábase máis seguridade da que afrecía a gamela común. Isto foi, seguramente, o que lle transmitiron os mariñeiros ó mestre Francisco Places Fernández e o que, conxugando a riqueza constructiva e a complexidade da dorna coa maravillosa simplicidade da gamela, o levou a construir un tipo de embarcación única e exclusiva que, sen dúbida, merecía ser rescatada do esquecemento, para colocala no papel que lle corresponde dentro da rica etnoloxía da ría da Arousa.

O primeiro traballo que nos propuxemos en 2017 na Asociación Piueiro foi o de recuperar unha das embarcacións tradicionais xa desaparecidas (según as crónicas desde 1905-1906): o “Volanteiro”.  As pescudas entre os arquivos a nosa disposición leváronos a un pasado común coa “Lancha do alto poveira”. O “Volanteiro” da Guarda é un irmán xemelgo do “Fe em Deus” poveiro coas diferencias características do noso pobo. Sábese que no século XVII xa andaban ás pescadas no bordo e que no século XIX foi o momento de maior auxe. Foi no 2019 cando chegou á botadura no Estaleiro A Pasaxe (Minxos), uns meses despois de se presentar no XIV Encontro de A Guarda -tras cruzar a vila, literalmente-, así que Moaña será o primeiro Encontro no que o Piueiro chegara navegando.

O 13/8/2001 foi mercada polo seu actual armador. Anteriormente atopabase na zona da Portela (Redondela), na desembocadura do rio Alvedosa. No ano 2002 procedeuse a súa restauración xa que a embarcación estaba en mal estado. Respetouse o deseño orixinal e cambiouse o último banzo superior do casco, a cuberta, a regala e a roda. A embarcación xa foi construída no ano 1978 para navegar coa vela atina. Foraborda marca British Seagull.

Prototipo deseñado por Miquel Feu a partir dels planos de llaüts, sardinales i muletas do arquivo do Museu Marítim de Barcelona. Foi creado como barca para regatas de vela latina. Só existen tres cascos iguais, dous deles incorporan orza móbil e non levan motor. Esta é a única barca que incorpora un motor de 9 Hp. de potencia.
Esta barca, antes chamada XERINA navegou nos festivais marítimos de Brest, Douarnenez, o Golfo de Morbihan, Sete, Narbonne, Argelers, Galicia, Euskadi, Portugal, Murcia, Valencia, as Illas Baleares e Cataluña representando ao pobo de Palamós nas grandes manifestacións náuticas.

Gamela empregada na recolleita de navalla mediante mergullo e que foi cedida a asociación Mar da pedra e recuperada no 2006 utilizando técnicas actuais, no Campo de Traballo Moaña I organizado por Sueste,  reparación que  consistiu no arranxo dos dous costados, a borda e a construción dun temón, remos, o engaretado, o pau, a verga e a vela.

Construido por un particular para o lecer. Cedido a AVV Boureante e restaurada por eles a principios dos anos 90. Navega co CM A Reiboa dende a fundación do Club.

Construida polo CM A Reiboa en Asteleiros Garrido, dentro do programa Desafío a Tope da Deputación de Pontevedra.

Embarcación de espírito tradicional inspirada nun plano de batel da colección Mutiozábal (1890).

Traballando ao día en Cangas ata a xubilación, adquirida en 2006 por Mar da Pedra.

Réplica das antigas dornas de tope que había na ría de arousa, sobre todo en Cambados, A Illa de Arousa e O Grobe.

A derradeira dorna que fixo Monchito da Arousa.

Construído en Domaio. Carpinteiro de ribeira Sr. Palmás. Folio orixinal 3 VI-7174.

Feita no estaleiro Abeijón Hermanos por encargo da asociación.

Embarcación mercada pola Asociación Os Patexeiros e restaurada no VIII CURSO DE CARPINTARÍA DE RIBEIRA.

Construido no desaparecido asteleiro de Os Praceres, Lourizán, Pontevedra.

Foi construído por D. José Places Abal en Cabo de Cruz, reemplazando ao Racú Teijiño de O Grove.

Lancha doada en mal estado e recuperada por Ángel Guisano de Os Patexeiros.

Mandado construír pola Asociación Mariñeiros de Bouzas aos irmáns Marrocos de Lanhelas (Portugal).

Construída por Domingo Ayaso no ano 1998, cos seus 8 metros de eslora é probablemente a embarcación de maiores dimensións que saíu da súa carpintería. Trátase dunha dorna “nai”, unha tipoloxía de embarcación de regata e lecer construída a partir do casco dunha dorna xeiteira tradicional.
A orixe desta variante atópase nas competicións de vela que se comezaron a organizar no Clube de Mar e no Clube de Regatas de Vilagarcía de Arousa arredor do ano 1951. Foi por iso que ata hai ben pouco sufriron certo menosprezo ao consideralas unha embarcación propia de “señoritos”, fronte ás dornas tradicionais dos humildes mariñeiros arousáns.
O caso é que o seu éxito deportivo foi tal que chegaron a ser nomeadas como “clase nacional nai” (sendo a única embarcación de tipoloxía totalmente galega que ten esta clasificación). Esta clase, da cal se organizaron regatas polas Rías Baixas durante os anos 50 e 60, define unha embarcación de sete metros de eslora e aparellada con vela cangrexa e foque.

Feita na carpintería de ribeira de Domingo Ayaso en Aguiño no ano 1998, trátase dunha dorna xeiteira, unha tipoloxía empregada fundamentalmente para a pesca da sardiña coa arte do xeito, de aí o seu nome. Este tipo de dorna está deseñada para navegar en mar aberto, máis alá da bocana da ría, onde se atopan os bancos de sardiñas, polo que ten un tamaño superior á polbeira, que é probablemente a máis coñecida, sendo quen de transportar a unha tripulación de ata seis mariñeiro

A Meca é o barco emblema da asociación. É un tipo de dorna xeiteira que, como o nome indica, é propio do Grove. A súa característica principal é a proa, que ten unha fasquía máis lanzada que as outras dornas xeiteiras.

A Meca foi construída en 1995 polos irmáns Garrido. Como non existían planos deste tipo de dornas, foron axudados por antigos carpinteiros de ribeira (como Paquito Camaño) e vellos mariñeiros que lembraban as dornas mecas que antigamente navegaban pola nosa costa. Tamén se valeron de fotos de dornas mecas. 

A Meca ten 15 cuartas de quilla, o que se corresponde cunha eslora de 7 metros e medio.

No ano 2020, a cravación da Meca foi substituída, foron feitos pequenos arranxos, e pintouse da cor coa que actualmente navega por dentro e fóra da nosa ría.

Irmandiña é unha dorna xeiteira construída en 2003 nos estaleiros Garrido do Grove. É a maior dorna do mundo. Esta dorna, de 9 metros e medio de eslora, foi deseñada para atravesar o océano Atlántico utilizando métodos tradicionais de navegación (travesía que finalmente non se levou a cabo).

Despois de estar un tempo cedida na ENT Dorna da Illa de Arousa, a Irmandiña voltou ao estaleiro en 2014 para incorporar un motor intraborda e para substituír a anterior vela de relinga por un aparello con vela cangrexa e foque. Nesta etapa tamén foi pintada novamente, coa cor que actualmente loce.

A Laxe de Boibas é unha dorna de tope construída nos asteleiros Garrido en 1976, dedicando a maior parte da súa vida á pesca con aparellos e nasas. Esta dorna foi reconstruída en 2011 por Pablo Gondar e José Manuel Triñanes, coa colaboración (entre outros) de Constante Cachupeiro.

Por ter unha construción de tope (e non de calime, como a maior parte das dornas), é mais estábel no mar, sendo moi adecuada para iniciarse no mundo da navegación tradicional.

Dorna de calime realizada por Domingo Ayaso Oujo restituindo un casco de 1953 do mesmo nome.

Gamela restaurada integralmente a partir da orixinal. Botada de novo ao mar no 16 de Xullo do 2020 co gallo da regata volta a illa de Toralla en Coruxo. Gamela coruxeira de 14 cuartas e media para a pesca con liña. Na restauración non se lle fixeron os viveiros de peixe,

Contruida no Estaleiro de ribeira do Sr Juan no 1991. Fíxose ca tipoloxía das gamelas coruxeiras das que esta familia foi a anovadora da fórmula das gamelas para facer as gamelas ao xeito de Coruxo.

Neste 2021 na Asociación Piueiro recuperamos unha gamela da Guarda para aparellala con vela tradicional e pensamos que era ben merecido homenaxear ao Minxos, carpinteiro de ribeira, dándolle o seu nome a esta embarcación tan especial para nós.

Réplica dunha buceta de Muros de nome Manuela de primeiros do século pasado construída na Escola de Carpintería de Ribeira A Aixola (Marín).

Réplica dun bote de Noia de 1925 construída na Escola de Carpintería de Ribeira “A Aixola” de Marín.

Un Batel/Buceta fabricada en 1935 dedicada nas súas orixes á pesca de luriña e polbo restaurada por completa en 2015, vendida despois duns anos e e volta a recuperar este ano por morriña de volver tela, embarcación con historia por gravar un anuncio de vegalsa eroski, foi ao encontro de embarcacións tradicionais de Combarro-Poio.

Batel auxiliar de pesca ao cerco.

Batel de madeira construído por Xanti Osa en Zumaia.

Bote adicado ao Marisqueo na zona Muros Noia.

Construída no Asteleiro Domingo Ayaso.

Esta dorna, anteriormente chamada Rubia, foi reconstruída por Pablo Gondar coa axuda de José Manuel Triñanes e Constante Cachupeiro, a partir dun casco antigo dunha dorna tradicional de construción a tope. Desde o ano 2016 foi cedida polo seu armador á Asociación Amigos da Dorna Meca, pasando a ser rebautizada co nome actual de Rubiasa.

Trátase dunha embarcación propia das Rías Baixas, tendo especial representación na vila de Bueu.

Balandro construído no ano 1965 polo estaleiro CANTIERI DEL MEDITERRÁNEO, fabricado con madeira de caoba laminada en diagonal con catro capas, abandeirado no Reino Unido. No ano 2009 foi mercado por un veciño da Graña en Ferrol que o trouxo para Sada onde foi adquirido por Arturo Loureiro e rehabilitado no estaleiro de Lorbé, A Coruña.

No ano 2003 Intramar adquiriu a embarcación de nome “Ricardo Chiqutiín”, unha histórica fasquia de barco do cerco das Rías Altas que se coñecen co sobrenome de “tarrafas”, caracterizadas pola popa de rabo de galo e que representan a transición das embarcacións de pesca do cerco con vela á utilización xeneralizada de embarcacións de pesca propulsadas con motores Diesel a partir dos anos 30. Hoxe, rebautizada como Chasula, inicia unha nova andaina: a de amosar ás novas xeracións toda unha vida adicada á pesca artesanal.

Bote escola de vela latina canaria, pertence á Federación de Vela Latina Canaria de Botes.

Construída en AST. BARRES (CASTROPOL), traballou en servizos portuarios, a súa actividade foi disminuindo a vez que aumentaba o seu deterioro ata o seu retiro en 2005. A partir de ahí comenza a súa restauración e prolongase durante varios anos ao realizala persoalmente e con medios propios. O estado de deterioro era grande e xa fora a pique dentro da dársena de Curuxeiras polo que houbo que remontar dende a liña de flotación, cuberta, habilitación, mecánica e arboradura.

Iru Aizpak és un batel tradicional construído en Fuenterrabia.

Bote de Ribadeo, construído polos coñocedísimos  “HERMANOS PACHO”  a partir dos botes de pesca. Nos anos 60 do pasado século, eran moitos, sobre todo madrileños que veraneaban en Ribadeo, que empezaron a interesarse pola navegación a vela. Así que pouco a pouco foise construíndo unha importante flota de Botes de Ribadeo máis estilizada e con mellores acabados destinada á flota de lecer, coa que nesa época se fixeron multitude de regatas.

Fabricado en Santurce en 1957 e restaurado en Getxo en 2016.

O pai do meu sogro era carpintero de ribeira e tiña un estaleiro na playa de Perbes en Pontedeume, A Coruña. No ano 1974 uns empresarios das rías Baixas querían facer unha serie de dornas tipo Nai.  Con a mala sorte que morreu o carpinteiro que as iba facer, entón se puxeron en contacto con o pai do meu sogro.
O meu sogro (Miguel) e o seu pai (Jesús) desprazáronse para coller medidas da dorna Nai orixinal que estaba nun galpón gardada (Vilagarcía). Fixo o presuposto e non volveu a saber nada do asunto.
No ano 1975  Jesús quería facer un bote pulpeiro de Ferrol pero Miguel acordouse da dorna e decidiron facer unha.

Batel de madeira construído en Gorliz.

Embarcación utilizada durante o S. XIX e principios do XX para a pesca da anchoa.

Réplica dunha gamela guardesa a vela do principio do século XX construida en Pasaxe – Camposancos polo estaleiro J.Castro.

Dorna cedida á Asociacion Sueste para a súa recuperacion.

Pequeno galeón muradán feito no estaleiro ABEIJON HNOS de O Feixo – Outes

Foi unha das últimas dornas adicadas á pesca profesional, no ano 2008 foi restaurada polos Montenegro e aparellada para a navegación a vela, dende aquela luce moi gallarda no pantalán de embarcacións tradicionais de Mariñeiros Bouzas, participando en moitas das regatas de dornas que se organizan en Galicia.

Carpintaría de ribeira Le Charlès -Saint Malo 2011 –   Versión de Bretaña do Norte do bote auxiliar de pesca nos bancos de Terra Nova chamada tamén dori portuguesa pola súa eslora máis pequena.

Construído en Plentzia en 1960, permanece na familia desde a súa construción.

Barco de madeira de 1970, foi empregado para transporte de persoas, e posteriormente de práctico nas rías de Vigo e Arousa.

Embarcación construída no estaleiro tradicional da parroquia de Praceres (Concello de Pontevedra, hoxe desaparecidos), no ano 1983; recreando unha das embarcacións de paseo que utilizaba o político Montero Ríos durante as súas estancias na súa casa de Lourizán.  Para a construción do casco, utilizouse a técnica de dobre caderna.